ARLEKIN!!!

Loipon agapitoi symforumites! Se ayto to post tha grapsoume oloi mazi ena wraiotato ARLEKIN! O kathenas tha grafei mexri 4 protaseis se kathe post. Parakalw h istoria na moiazei me kanoniko arlekin kai na leipoun oi anwmalies. (koprolagnies, ourolagnies, nekrofilies, paidofilies, ZWA---> Apagoreyontai aysthrws.)

Alloi kanones den yparxoun! Genika ksediplwste to syggrafiko sas talento!


Parakalountai osoi exoun diavasei Arlekin na ksekinisoun thn istoria gia na mas dwsoun ta fwta tous

na valoume kai xaraktires apo dw?????????????????????????

xmmmmmmm kai den vazoume?? plaka tha xei!

Η Μαρια-Αντζελα ηταν μια ομορφη δεκαοχταχρονη κοπελα που μεγαλωνε σε ενα γραφικο χωριο της ελληνικης επαρχιας.

Ηταν κορη ξυλουργου και της αρεσε να καθεται στο ξυλουργειο του πατερα της και να εισπνεει τη μυρωδια του ξυλου οταν ο πατερας της δουλευε φτιαχνοντας επιπλα για τις πλουσιες οικογενειες της παρακειμενης πολης.

Ενοιωθε τη βαρια μυρωδια να γεμιζει καθε ινα του σφιχτου μελαχροινου κορμιου της, να την πλημμυριζει, και τοτε, με ανεξηγητη ορμη, ετρεχε εξω, σαν κυνηγημενη απο καποιο αορατο αγριμι ως τη λιμνη στην ακρη του χωριου...

εεε τωρα το αρχισαααααααααααααα μη μου το χαλασετεεεεεεεε

Μια ανοιξιάτικη μέρα λοιπόν, τρέχοντας ως τη λίμνη αντίκρισε το πιο όμορφο και αισθησιακό θέαμα ως τότε στη σύντομη και αθώα ζωή της...

Ήταν ένας ψαράς... Ετοίμαζε τον εξοπλισμό για ψαρεμα...Φορούσε τζιν παντελόνι και η υπερβολική ζέστη τον οδήγησε στο να βγάλει το ροζ μπλουζάκι, αποκαλύπτοντας τους γραμμωμένους του κοιλιακούς

Πήρα και κάθομαι να παρακολουθήσω...

(AXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA ayth kavlwnei me to ksylo?????

Mari Diaki ROZ mplouzaki o psaras??? LOL)

To kalosxhmatismeno kai synama traxy kormi tou psara gyalize ston yperoxo hlio kathws o idrwtas to mouskeye kai ekane ta mpratsa tou na fainontai megala kai sfixta.

H Maria Antzela eniwse mia floga mesa ths...mia floga pou pote ksana den eixe anapsei sthn mexri twra hsyxh zwh ths.

Den hksere ti htan ayto pou ths synevaine, omws eniwse mia glykia zestasia anamesa sta podia ths pou thn anastatwse...

...τίναξε με νάζι τις μακριές ξανθές της μπούκλες, πετάρισε τις μακριές τις βλεφαρίδες και φώναξε:
'Μπάμπη!Έπιασες τίποτα καλό σήμερα?'

Ο Μπάμπης γύρισε και αντίκρυσε τη Μαριάντζελα να στέκεται ολόρθη στον ήλιο, λάμποντας ως μία του ακτίνα, τα πλούσια ξανθά μαλλιά της πλαισίωναν το αγγελικό της πρόσωπο. Το λεπτό φουστάνι που φόραγε, ασφυκτιούσε θαρρείς πάνω στο χυμώδες της κορμί, και τα δύο σφριγηλά της στήθη πάσχιζαν να απελευθερωθούν από το στενό μπούστο...

pssssssssssssssssssssssssssss!To eheis paidi mou esy!

XAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA

"Δεν περιμενα ποτε μια τοσο γλυκεια κοπελα να ενδιαφερεται για μια τοση αντρικη δουλεια"απαντησε ο νεαρος ψαρας,κοιτωντας την βαθια στα γαλανα της ματια,ισως με μια υποψια ειρωνιας...

Η δεκαοχταχρονη κοπελα ενιωσε να την χτυπαει ρευμα κατω απο το αναψοκοκκινισμενο δερμα της...Κατω απο τον καυτο ηλιο ενιωσε να ιδρωνει..Σηκωσε τη μακρια της κομη,να σκουπισει τον ιδρωτα της και χαιδεψε απαλα τον απαλο της σβερκο,σαν να χαιδευε κατι πολυτιμο,κατι ανεκτιμητο...

Ο νεαρος κοντοσταθηκε και ενιωσε ενα φτερουγισμα στη νεαρη καρδια του...Η θεα αυτου του απαλου σβερκου τον εκανε να κοκκινισει...Μονο ο ιδιος ηξερε τις σκεψεις του εκεινη την ωρα για την ομορφη κοπελα...και ευτυχως για κεινη....

"Πως σε λενε?"τη ρωτησε...

"Mαρια Αντζελα" του απαντησε εκεινη διστακτικα...

"Ειμαι καινουριος στην περιοχη...Δεν σε εχω ξαναδει..."της ειπε επεξεργαζοντας την απο την κορυφη ως τα νυχια...

"Ειμαι η κορη του ξυλουργου.Ελπιζω να σου αρεσει το χωριο μας..."του ειπε φανερα αναστατωμενη...

"Απο σημερα μου αρεσει πολυ περισσοτερο..Σημερα γνωρισα την ανοιξη.."ειπε κοιτωντας τη θαλασσα...
Kαι συνεχισε..."Πηγαινε σπιτι...Ερχεται μεγαλη μπορα..."

Η ομορφη κοπελα δεν τον ακουσε...Εμεινε να κοιτα τη θαλασσα...Ηταν τοσο ομορφη,τοσο γαληνια,τοσο πλατια..Στα ηρεμα νερα της καθρεφτιζοταν οι δυο νεαρες σκιες...Μεικτες σκεψεις περνουσαν απο το μυαλο της..."Οχι...οχι...μα τι σκεφτομαι??Αφου ο πατερας με εχει ορκισει...Θα μεινεις αμολυντη μεχρι το γαμο σου...του το υποσχεθηκα..."

Ξαφνικα ο ουρανος εγινε γκρι...Ανοιξη...Αστατος ο καιρος...Δυο σταλες επεσαν στο καθαρο της προσωπο...Αρχισε η μπορα...Ζεστη με βροχη...

Αρχισαν τα μπουμπουνιτα.Καταρακτωδης βροχη μεσα σε λιγα δευτερολεπτα...

"Τρεχαααααα"ακουσε να την φωναζει ο νεαρος.

"Που που που να τρεξω?"βαλθηκε να τον ρωταει ι Μαριαντζελα....

"Ελα μαζι μου απο εδω...Γρηγορα!!!!!"

"Αχ αχ κατσε δεν μπορω να τρεξω τοσο γρηγορα..."

"Πιασε το χερι μου!!"

Επιασε σφιχτα το χερι της...Και αρχισαν να τρεχουνε μαζι...
Η καρδια της χτυπουσε σαν τρελη...ποτε ως σημερα δεν την ειχε ακουμπησει αντρικο χερι,εκτος του πατερα της...

Αφεθηκε να τρεχει κατω απο τη βροχη...Αυτη,αυτος και η θαλασσα πισω τους...

"Mα που παμε?"τον ρωτησε διστακτικα..

"Στη καλυβα των ψαραδων" της ειπε σιγανα...

Παρόλαυτα ένιωθε τους βουβώνες της να πάλλονται, ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει ρυθμικά και το αίμα να κοκκινίζει τα λαμπερά της μάγουλα.

"Όχι", σκέφτηκε. "και κάτι να γίνει, δεν είναι ανάγκη να το μάθει ο πατέρας μου, έτσι δεν είναι?", αντέκρουσε σε κάποιο φανταστικό συνομιλητή.

"Στο κάτω-κάτω, και ο Μπάμπης ο ψαράς, αγνό παιδί φαίνεται, θα μπορούσε ίσως να είναι ο ιππότης μου με την λευκή του βάρκα?"

(βλαμένη, παράλληλα γράφουμε?)

skase tairiazei...oust...

min to kanoune amesos na exei ligo saspens...

Ο Μπάμπης παραμέρισε την γκριζαρισμένη από τον καιρό κουρτίνα, που σκέπαζε το άνοιγμα της πόρτας, αφήνοντας το απαλό αγέρι να φυσάει μέσα στην σκοτεινή του κάμαρα...

Από δω, της ψιθύρισε στο αυτί.
Κι αυτή, ένιωσε καυτή την ανάσα του στο αυτί της, και ένιωσε ένα γαργαλητό κάτω, χαμηλά.

Έτσι είχε νιώσει μόνο όταν την άγγιζε ο πατέρας της, κάποια βράδια κρυα και μοναχικά...

κοπρολαγνία δε μας αφήνετε. ούτε μία αιμομιξία τόση δα?

kanoniko einai. i kopela exei psyxologika provlimata k travmata pou prepei na epoulosei o mpampis. pf.

as vgalete oti den thelete otan ftasei sto typografeio..as orgiasoume ligo tora..

....Την οδηγησε στο παλιο ντιβανι...Η μυρωδια της κλεισουρας ηταν αισθητη,αλλα το αερακι εφερνε μια ασανς θαλασσας...

"Θυμαμαι το σπιτι μου στο νησι...τετοιες μπορες ειχαμε κι εκει...Αλλα μη φοβασαι..Θα τελειωσει γρηγορα..."

Ομως ηθελε η Μαριαντζελα να τελειωσει γρηγορα αυτη η ανοιξιατικη βροχη?Μεσα της καιγοταν..Γιατι?Γιατι αυτον τον ξενο?Γιατι με την πρωτη ματια να ξεχασει ολους τους κανονες και τους ορκους?ΓΙΑΤΙ?

Όσο το μυαλό της Μαριάντζελας βασάνιζαν αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, ο Μπάμπης ξεκούμπωνε ξέπνοος το φουστάνι, το στηθόδεσμο...της έβγαζε ανυπόμονα την σωμόν κιλότα και άρχισε να τη φιλάει αργά και μετά όλο και πιο γρήγορα, σα να ήθελε αλήθεια να την καταβροχθίσει.
Η γλώσσα του κύλαγε πάνω της κάνοντας την να σπαρταράει από ηδονή, και κατέβαινε όλο και πιο κάτω...ενώ τα ροζιασμένα από τον ήλιο και τις κακουχίες δάχτυλά του, έπαιζαν με τις ροδαλές ρώγες της.

Η Μαριάντζελα δεν είχε νιώσει ποτέ ξανά έτσι...πάντα τα παιχνίδια με τους άνδρες ξεκίναγαν, αλλά οι κανόνες και οι όρκοι την περιόριζαν και δεν της επέτρεπαν να αφεθεί...όμως τώρα στα έμπειρα χέρια του Μπάμπη δεν μπόρεσε να προβάλλει αντίσταση...